Όμορφη η ερώτηση και πολύ συγκινητική. Είμαι μέλος μιας πενταμελούς οικογένειας∙ οι γονείς μου Απόστολος και κυρία Κατερίνα  είναι άνθρωποι απλοί, άνθρωποι του μόχθου, άνθρωποι οι οποίοι μας ανέθρεψαν με πολλή αγάπη, με μεγάλη στοργή και μας έδωσαν όλα εκείνα τα εφόδια  τα ηθικά, τα πνευματικά αλλά και τα υπόλοιπα εφόδια έτσι ώστε ν’ ανοιχθούμε στον αγώνα της ζωής και να νικήσουμε.

Τους ενθυμούμαι πάντοτε τους γονείς μου με πολλή συγκίνηση και με πολλή αγάπη. Διαμένουν στο Βόλο που είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου και βέβαια μου λείπουν. Αλλά ξέρω ότι η αγάπη τους είναι τόσο δυνατή, όπως και η δική μου έξαλλου προς αυτούς, ώστε μπορούμε να επικοινωνούμε με τους δρόμους που η καρδιά που γνωρίζει.

Έχω και δύο αδέρφια. Μια αδερφή ένα χρόνο μεγαλύτερη από μένα κι ένα αδερφό τρία χρόνια μικρότερο που μένουν και αυτοί στο Βόλο. Έχουν οικογένειες και παιδιά που με αγαπούν πολύ και τους αγαπώ πολύ. Για μένα η οικογένεια είναι ό,τι σπουδαιότερο έχω, ό,τι ομορφότερο και ιερότερο. Η οικογένεια είναι το κύτταρο της ζωής, είναι το αποκούμπι μας, είναι ο λιμένας μας, εκεί που καταφεύγουμε και στις εύκολες και στις δύσκολες στιγμές τις ζωής μας. Βέβαια τώρα ως επίσκοπος του τόπου, ως πατέρας πνευματικός,  έχω ως πνευματική μου οικογένεια όλους σας.

Αυτό και μ’ αναπαύει και μου δημιουργεί μια ψυχική ευφορία αλλά δε σημαίνει ότι έχω το δικαίωμα ή θέλω να αποστερηθώ την οικογένειά μου, επειδή είμαι και άνθρωπος.

Εξάλλου και ο Κύριός μας ετίμησε το θεσμό της οικογένειας. Τίμησε τους γονείς του, την μητέρα του κυρίως, την Παναγία μας, και είναι χαρακτηριστικό ότι επάνω στο σταυρό έδειξε την μέριμνά του και την αγάπη και τη στοργή για την μητέρα του την οποία ανέθεσε στον αγαπημένο μαθητή του τον Ιωάννη τον Θεολόγο. Το ότι γινόμαστε κληρικοί δεν σημαίνει ότι παύουμε να είμαστε άνθρωποι. Και ως άνθρωποι έχουμε όλα εκείνα τα αισθήματα τα ευγενή και τα όμορφα τα οποία έχει ο καθένας και η οικογένειά μας πάντοτε είναι στην κορυφή της αξιολογικής πυραμίδας της ζωής μας.

Ποια ήταν τα ενδιαφέροντά σας στην παιδική και εφηβική ηλικία;

Καταρχάς και ας μην φανεί κοινότυπο αυτό, μ’ άρεσε πάρα πολύ το διάβασμα. Μία συνήθεια και ένα  χόμπι μου το οποίο ασκώ ως τώρα, όχι στο βαθμό που θα ήθελα, γιατί οι ευθύνες μου και  οι υποχρεώσεις  είναι πάρα πολλές.

Παρόλ’ αυτά φροντίζω το βράδυ αργά πριν κοιμηθώ να διαβάζω κάτι. Για μένα είναι πάρα πολύ απαραίτητο. Δεν θα αναφέρω βέβαια την προσέλευσή μου στην εκκλησία, στον εκκλησιασμό και τη συμμετοχή μου στα μυστήρια, γιατί αυτό δεν το θεωρώ ως χόμπι∙ αυτό το θεωρώ ως ένα κομμάτι της ζωής μου ή μάλλον για να το πω καλύτερα ως ολόκληρη τη ζωή μου. Αγαπημένη μου ενασχόληση ήταν επίσης και η μουσική, η καλή μουσική, η οποία ευφραίνει την ψυχή, την ημερεύει και μας κάνει να χαλαρώνουμε. Η μουσική σε όλες τις διαβαθμίσεις της και σε όλη την έκφρασή της των χρωμάτων και των τόνων.

Ξέρετε παιδιά μου δεν είναι πάντοτε  εύκολο να απαντήσει κανείς σε αυτό το ερώτημα.  Τούτο  συμβαίνει διότι για μας τους κληρικούς η απόφαση να γίνουμε  ιερείς δεν είναι απόφαση δική μας, αλλά είναι ανταπόκριση και απάντηση στο κάλεσμα του Θεού. Η ιεροσύνη είναι ένα χάρισμα, ένα δώρο του Θεού για τους ανθρώπους, που εκείνος βέβαια κατά την σοφία του  και κατά τις ανεξιχνίαστες βουλές του προσφέρει σε ορισμένους ανθρώπους.

Εγώ από τότε που ενθυμούμαι τον εαυτό μου από πολύ μικρή ηλικία, η ζωή μου και η χαρά μου, η ευτυχία μου, ήταν να βρίσκομαι μέσα στην εκκλησία. Έτσι θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα και χωρίς αυτό κάποιος να μου το επιβάλει ή να μου το απαγορεύσει ή να μου το διδάξει. Η οικογένεια μου είναι  μία απλή οικογένεια, είναι άνθρωποι του Θεού, αλλά δεν ήταν άνθρωποι που οι οποίοι ποτέ με πίεσαν προς την μία ή προς την άλλη κατεύθυνση. Μάλιστα αν θέλετε να σας πω και την απόλυτη αλήθεια, όταν τους ανακοίνωσα σε ώριμη ηλικία την απόφασή μου να γίνω κληρικός, παρά το γεγονός ότι το ήξεραν, γιατί έβλεπαν την πορεία μου, ως γονείς είχαν κάποιες ενστάσεις κατά τ’άλλα σεβαστές  και κατανοητές. Αλλά παρόλ’ αυτά η αγάπη τους, η οποία ήταν μεγαλύτερη από τις ενστάσεις,  υπεχώρησε και μου έδωσαν την ευχή τους να γίνω αυτό που ποθούσε η καρδιά μου.

Άρα δεν ήταν θέμα δικής μου επιλογής, ήταν απλά η ανταπόκριση στο κάλεσμα του θεού. Μπορεί αυτό που σας λέω για την ανθρώπινη λογική η οποία θέλει απάντησεις επί τη  βάση επιχειρημάτων λογικών και επί τη βάση, ας πούμε, χειροπιαστών θεμάτων, να είναι λίγο παράξενη αλλά αυτή είναι μια αλήθεια την οποία ζω όλα τα χρόνια της ζωής μου. Εμείς γινόμεθα κληρικοί γιατί αγαπούμε τον Θεόν. Τον αγαπούμε με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Η καρδιά μας φλογίζεται από την αγάπη προς τον Θεόν, αλλά και από την αγάπη προς τον άνθρωπο. Δεν γινόμεθα κληρικοί επειδή αποστρεφόμεθα ή υποτιμούμε τον άνθρωπο, γινόμαστε κληρικοί για να γίνουμε διάκονοι του ανθρώπου. Εξ’ άλλου αυτή είναι και η επιταγή του Κυρίου μας.

Ο Κύριος μας είπε στους μαθητές του και δι’ αυτών σε όλους μας, Ότι «εσείς οφείλετε, να είστε διάκονοι των ανθρώπων, να στηρίζετε, να καθοδηγείτε, να διδάσκετε και να αγιάζετε τους ανθρώπους». Όπως Εκείνος που ήταν Θεός έγινε για μας άνθρωπος για να μας διακονήσει και μάλιστα ο ίδιος είπε ότι «δεν ήρθα για να διακονηθώ, αλλά για να διακονήσω  τους ανθρώπους, δεν ήρθα για να κρίνω τους ανθρώπους,  αλλά για να τους σώσω». Σ’αυτόν το δρόμο πρέπει να βαδίζουμε και εμείς οι κληρικοί. Γινόμαστε κληρικοί επειδή αγαπούμε τον Θεόν και τον άνθρωπον. Και ονειρευόμεθα αυτή την πορεία μας σε αυτή τη ζωή ως  πορεία προσφοράς και θυσίας.

 

 

 

Ψάξαμε στο Internet βρήκαμε τα παρακάτω στοιχεία:

- Επί σειρά ετών είχατε την επιμέλεια εκδόσεως της εφημερίδας «Πληροφόρηση»

- Πραγματοποιούσατε εβδομαδιαίες εκπομπές στον ραδιοφωνικό σταθμό «Ορθόδοξη Μαρτυρία» και είχατε τακτικές εμφανίσεις στους τηλεοπτικούς σταθμούς του Βόλου όπου καταθέτατε τη θέση της Εκκλησίας.

Σκοπεύετε στο μέλλον να δημιουργήσετε Ραδιοφωνικό ή Τηλεοπτικό σταθμό

 

Χαίρω πάρα πολύ που μου κάνετε αυτήν την ερώτηση και η συνέντευξή σας θα έχει μια  πρωτιά. Σε λίγες ημέρες θα υπογράψουμε τα συμβόλαια για την αγορά μιας συχνότητας και εργαζόμαστε πυρετωδώς για να στήσουμε έναν ραδιοφωνικό σταθμό εδώ εις την πόλη και στην περιοχή μας.

Επειδή έχω εργαστεί σε εκκλησιαστικό ραδιόφωνο και στο Βόλο και στην Αθήνα που ήμουν, στο ραδιόφωνο της εκκλησίας, ξέρω πόσο καλό κάνει στις ψυχές των ανθρώπων αλλά και γενικώς στην ανθρώπινη προσωπικότητα ο  λόγος της εκκλησίας που διαδίδεται μέσα από τα ερτζιανά κύματα.

Ο λόγος της εκκλησίας είναι επιστηρικτικός, είναι ωφέλιμος είναι σαν το βάλσαμο εκείνο το οποίο πέφτει πάνω στις ανθρώπινες ψυχές και όπως είπα και στην αρχή, πριν ξεκινήσουμε την κουβέντα, η εκκλησία οφείλει να εκμεταλλεύεται και να χρησιμοποιεί αυτά τα «διορήματα», κάθε καλό που προσφέρει η τεχνολογία σήμερα, έτσι ώστε να πράττει το έργο της, το οποίο είναι κυρίως  πνευματικό, προς Δόξαν Θεού και ωφέλεια των ανθρώπων. Άρα λοιπόν πορευόμαστε σ’ αυτόν το δρόμο και αν ο Θεός θελήσει συντόμως θα ακούγεται η φωνή της εκκλησίας και στην περιοχή μας.

 

 

 

 

 

Σκοπεύετε να αναβαθμίσετε την Ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολης των Σερρών  και γιατί όχι να δημιουργήσετε και «Ιντερνετ καφέ» για τους νέους.

 

Σκέπτομαι να κάμω ιστοσελίδα εδώ στην Μητρόπολη Σερρών γιατί απ’ ό,τι ξέρω και αν ακόμα υπάρχει ιστοσελίδα  δεν είναι ενεργή. Είναι σε ερασιτεχνικό επίπεδο χωρίς να  έχει τύχει μεγάλης επιμέλειας.

Ναι, βέβαια, είναι από τις προτεραιότητες. Για τα Internet καφέ; Ναι, είναι κάτι το οποίο το σκέπτομαι αλλά θέλω να μην εξαγγέλλω πράγματα «δίκην πυροτεχνήματος» απλά και μόνο για να ακούγονται.

Θέλω να τα μελετώ, πρώτα να βλέπω τις δυνατότητες που υπάρχουν και από εκεί και πέρα να προχωρώ με βήματα σταθερά∙ νομίζω ότι αυτό είναι και το καλύτερο. Εμείς στην εκκλησία δεν μπορούμε ούτε να αυτοσχεδιάζουμε ούτε και να κάτι το οποίο εκ των πραγμάτων μετά θα αποδειχτεί ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε.

Αυτό το οποίο όμως μπορώ να σας πω με πολύ μεγάλη βεβαιότητα και με σιγουριά είναι ότι επειδή αγαπώ πάρα πολύ την νεολαία και νομίζω ότι οφείλουμε όλοι να αγαπούμε τα νέα παιδιά που είναι το μέλλον αυτού του τόπου δεν θα φεισθώ ούτε κόπων  ούτε θυσιών αλλά και ούτε εξόδων προκειμένου να προσφέρω σ’αυτήν τη νεολαία πνευματική τροφή, στήριγμα και κυρίως την αίσθηση ότι στην εκκλησία θα μπορούν να βρουν αγάπη, στοργή και συμπαράσταση στα προβλήματα που υπάρχουν.

Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο μπορεί να ενταχθεί και η δημιουργία ενός Internet καφέ.

Έχω κατά νου, σε πρώτη φάση, σε κάποιες μεγάλες  ενορίες της πόλης,  να δημιουργήσω πιλοτικά σεμινάρια πληροφορικής.

Δηλαδή να εξοπλιστούν ορισμένοι ναοί με computers και εκεί να πηγαίνουν τα παιδιά και να μαθαίνουν πληροφορική. Τα παιδιά που δεν έχουν ίσως τη δυνατότητα, που δεν έχουν ίσως και την ευκαιρία. Αυτό θα το κάνει η εκκλησία στους δικούς της χώρους. Μια μετεξέλιξις αυτών των σεμιναρίων μπορεί να είναι και ένα Internet καφέ.

 

 

 

 

 

Σεβασμιότατε συμφωνείτε με τα λόγια του αρχιεπίσκοπου κ. Χριστόδουλου «Να έρχεστε έτσι όπως είστε στην εκκλησία, είστε παιδιά μου και σας αγαπάμε».

 

Καταρχάς θα ήθελα να σας πω, πράγμα το οποίο θα το ξέρετε, γιατί βλέπω ότι με παρακολουθείτε πολύ καλά. Εγώ ήμουν πνευματικό παιδί του αρχιεπισκόπου και θεωρώ μεγάλη ευλογία στην ζωή μου μετά τη φυσική μου οικογένεια, τους γονείς μου και τα αδέρφια μου, η δεύτερη μεγάλη ευλογία που ο Θεός μου έστειλε στη ζωή μου είναι ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κύριος Χριστόδουλος.

Ο μακαριότατος πριν γίνει προκαθήμενος της εκκλησίας ήταν Μητροπολίτης Βόλου, που είναι η πατρίδα μου. Εγώ ήμουν μικρό παιδί, περίπου σαν και σας, όταν πρωτογνωριστήκαμε και τον πλησίασα στην εκκλησία. Εκεί και έκτοτε δημιουργήθηκε ένας ιερός πνευματικός σύνδεσμος. Ο μακαριότατος με ετίμησε και με τιμά με την αγάπη του και με την στοργή του και με το ενδιαφέρον του.

Ό,τι καλό έχω στη ζωή μου από πλευράς πνευματικής κατάρτισης και έμπνευσης και οραμάτων κατ’ άνθρωπον οφείλεται σ’  εκείνον. Τώρα για το ερώτημά σας. Ήμουν κοντά του στην Αθήνα, γιατί αυτό το σύνθημα, το σλόγκαν ελέγθη στην Αθήνα, όταν είπε σε ένα σχολείο αυτό το σύνθημα.

Βέβαια ο αρχιεπίσκοπος είναι ένας άριστος γνώστης της ανθρώπινης ψυχής και μάλιστα της ψυχής των παιδιών. Το κάλεσμά του αυτό που ήταν ένα κάλεσμα αγάπης προς τα παιδιά και τους νέους ανθρώπους, έτυχε και παρερμηνειών και παρεξηγήσεων.

Όταν είπε ο αρχιεπίσκοπος  «ελάτε παιδιά μου όπως είστε στην εκκλησία» δεν ήθελε μ΄ αυτόν τον τρόπο να επευλογήσει κάποιες συμπεριφορές λίγο ακραίες ή και αν θέλετε συμπεριφορές που να προκαλούν κάποια προβλήματα, αν και αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, για το οποίο θα έπρεπε να είχαμε πολύ χρόνο να το κουβεντιάσουμε. Ειδικά οι συμπεριφορές των παιδιών προκαλούν προβλήματα ή οι συμπεριφορές ημών των μεγαλυτέρων προκαλούν μεγαλύτερα προβλήματα;

Ο Αρχιεπίσκοπος λοιπόν στο νου του και στην καρδιά του είχε το εξής: άπλωσε τα χέρια του και την καρδιά του στους νέους και τους είπε «ελάτε στην εκκλησία όπως είστε∙ εγώ παιδιά μου δεν στέκομαι στο ό,τι βλέπουν τα μάτια μου, αλλά στο τι νιώθει η ψυχή μου∙ και η ψυχή μου νοιώθει ότι έχετε ανάγκη από την στοργή και την αγάπη και από την προσευχή της εκκλησίας∙ γι΄ αυτό δεν μένω στην εξωτερική εμφάνιση, όποια και αν είναι αυτή, είτε είναι τα σκουλαρίκια στα αυτιά ή στην μύτη είτε είναι κάποιες ενδυμασίες είτε είναι οτιδήποτε άλλο».

Εμείς οι άνθρωποι της εκκλησίας, οι άνθρωποι του Χριστού, οι διάκονοι του λόγου του Θεού, πρέπει να κεντούμε ψυχές. Πολλές φορές μέσα σε τέτοιους ανθρώπους, σε νέους, κρύβονται πραγματικά διαμάντια. Γιατί αυτό το παράδειγμα μας παρέδωσε ο Χριστός∙ να κοιτάζουμε τις ψυχές. Αυτό που σας προανέφερα που είπε ο Χριστός «δεν ήρθα να κρίνω τον κόσμο, αλλά  για να σώσω τον κόσμο».

Ο Αρχιεπίσκοπος λοιπόν αυτή την χρήση του λόγου του Χριστού έκανε. Είπε, ελάτε στην εκκλησία έτσι όπως είστε και όταν καταλάβετε τι είναι η εκκλησία και όταν καταλάβετε ποιο πνεύμα η εκκλησία μας εκπροσωπεί, το πνεύμα της αγάπης, το πνεύμα της αδελφοσύνης, τότε από μόνοι σας  θα κατανοήσετε και θα κάνετε τις επιλογές σας. Τότε από μόνοι σας θα καταλάβετε αν πρέπει να έχετε αυτές τις συμπεριφορές ή αυτές τις ενδυμασίες.

Η εκκλησία, παιδιά μου, είναι χώρος της ελευθερίας.

Αυτή την ελευθερία μας την δίδαξε ο ίδιος ο Θεός  και εμείς λοιπόν οι άνθρωποι δεν μπορούμε να γίνουμε «βασιλικότεροι του βασιλέως». Αυτό είναι το νόημα του καλέσματος του αρχιεπισκόπου το οποίο βέβαια και εγώ ασπάζομαι και υιοθετώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

 

 

 

 

 

Υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε την ελληνορθόδοξη ταυτότητα μας  μέσα στην  Ευρωπαϊκή Ένωση;

 

Παιδιά, υπάρχει. Αυτός είναι ένας ορατός κίνδυνος ο οποίος δεν οφείλεται τόσο εις την επιθυμία κάποιων κέντρων έξω από την Ελλάδα να επιβάλλουν σε μας την δική τους κουλτούρα αλλά οφείλεται ίσως στο γεγονός ότι οι δικές μας πνευματικές αντιστάσεις και εθνικές αντιστάσεις μειώνονται μέρα με την μέρα.

Εμείς είμεθα Έλληνες, είμεθα απόγονοι ηρωικών προγόνων και είμαστε φορείς ενός πολιτισμού μοναδικού εις την ιστορία του κόσμου. Αυτός ο πολιτισμός και αυτή η ιστορία, την οποία κουβαλάμε στις πλάτες μας και αν θέλετε κουβαλάμε μέσα στο DNA μας, δεν είναι μία αιτία για να καυχόμεθα και να βλέπουμε υπεροπτικά όλους τους άλλους, αλλά είναι μία αιτία να αισθανόμεθα ότι έχουμε ευθύνη.

Και στους προγόνους μας ευθύνη και ενώπιον των επιγόνων  μας, όλων εκείνων οι οποίοι θα έρθουν μετά από μας, αλλά και ευθύνη ενώπιον της Ευρώπης. Η Ευρώπη σήμερα ζητά τις ρίζες της, ζητά να ανεύρει τις παραδόσεις εκείνες που θα την στηρίξουν. Σήμερα στην Ευρώπη υπάρχουν συνεχώς αυξανόμενες τάσεις μηδενισμού. Με τον μηδενισμό ο κόσμος δεν πορεύεται, πάει στο μηδέν και χάνεται. Δυστυχώς κι εδώ, στην πατρίδα μας, υπάρχουν κάποιοι κύκλοι οι οποίοι δεν έχουν ας πούμε αυτές τις ευαισθησίες.

Η εκκλησία μας δεν επιθυμεί να πυροδοτεί ούτε ρατσισμούς ούτε φυλετισμούς ούτε διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά επιθυμεί η παράδοση που μας παρέδωσαν οι πατέρες μας να παραμείνει ζωντανή. Γιατί αυτή η παράδοση μας στήριξε, μας εγαλούχισε και μας κράτησε ορθίους σε στιγμές και εύκολες αλλά και δύσκολες.Και θα είμεθα πραγματικά οι χειρότεροι όλων αν επιτρέψουμε των ημερών μας να λησμονηθεί αυτή η πλούσια παράδοση, η παράδοση που μιλάει για την αγάπη προς τον Θεό, την αγάπη προς τον άνθρωπο, την αγάπη προς την ελευθερία, προς τη δικαιοσύνη, προς την αρετή που μιλά για την έννοια του ωραίου και για την έννοια του μέτρου στη ζωή μας. Αυτή είναι η ελληνική παράδοση, η ελληνοχριστιανική παράδοση. Αυτή λοιπόν τη παράδοση να την χάσουμε, να την απεμπολήσουμε; Τότε θα μείνουμε γυμνοί.

Σήμερα η Ελλάδα είναι μια χώρα μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια που βέβαια δεν έχει δύναμη υλική μεγάλη και οικονομική ούτε οι δείκτες της οικονομίας μας ούτε ο πλούτος της χώρας είναι τόσο μεγάλος. Εάν σταθούμε απέναντι στις μεγάλες δυνάμεις, η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα. Η δύναμή μας και ο θησαυρός μας είναι ο πολιτισμός μας, είναι η παράδοση μας και με αυτά τα εφόδια και με το κεφάλι ψηλά πρέπει να πορευθούμε μέσα στην Ευρώπη. Είμεθα μέλη αυτής της μεγάλης οικογένειας των λαών της Ευρώπης. Σ’ αυτήν την οικογένεια εμείς έχουμε το μεγάλο προνόμιο αλλά και την μεγάλη ευθύνη να έχουμε το φως του πολιτισμού.Εξάλλου και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός όσο και αν μερικοί θέλουν τα αντίθετα να γράφουν και να πιστεύουν στηρίζεται κυρίως στον ελληνικό πολιτισμό και στον χριστιανικό πολιτισμό.

Άρα λοιπόν η Ευρώπη ζητά από μας να κρατήσουμε τις παραδόσεις μας. Εμείς μπορούμε αυτές τις παραδόσεις που μας έδωσαν οι πρόγονοι μας  να τις απεμπολήσουμε και να τις αφήσουμε να χαθούν; Γι’ αυτό και η εκκλησία μας στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου έχει αναλάβει μία προσπάθεια, θα μπορούσα να το πω αν θέλετε και «σταυροφορία» και αυτή η λέξη να μπει σε εισαγωγικά, διότι για μας τους Έλληνες η λέξη σταυροφορία έχει αποκτήσει κακή έννοια.  Κι αυτό εξαιτίας των λαθών, να μην πω των εγκλημάτων που έγιναν κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών από τους δυτικούς χριστιανούς  οι οποίοι με πρόσχημα την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων τελικά έκαναν εγκλήματα και εναντίον του πολιτισμού και εναντίον της εκκλησίας και εναντίον του λαού μας. Γι’ αυτό τη λέξη σταυροφορία τη βάζω μέσα σε μεγάλα εισαγωγικά.

Ξεκίνησε μια προσπάθεια αφύπνισης του ελληνικού λαού. Ο Αρχιεπίσκοπος είναι μπροστάρης με όποιο κόστος, και το κόστος είναι μεγάλο. Και εγώ που σας ομιλώ τώρα  μπορώ να ξέρω πόσο μεγάλο είναι αυτό το κόστος. Όλοι πρέπει να καταλάβουμε πριν να είναι αργά ότι οφείλουμε τη παράδοσή μας να τη κρατήσουμε πολύ ζωντανή.

 

 

 

 

Σεβασμιότατε ποιες κατευθυντήριες γραμμές πρέπει να ακολουθήσει ένας νέος σήμερα ώστε να γίνει ένα ηθικά ολοκληρωμένο άτομο;

 

Κοιτάξτε, παιδιά μου, η πνευματική πρόοδος και η ηθική διαμόρφωση του ανθρώπου δεν είναι αποτέλεσμα μιας συνταγής. Στην εκκλησία μας δεν έχουμε συνταγές τέτοιου είδους. Αυτές τις μεθόδους τις έχει υιοθετήσει η δυτική εκκλησία.

Εμείς θέλουμε ανθρώπινες προσωπικότητες ολοκληρωμένες και για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται καταρχήν αγώνας. Άρα λοιπόν χρειαζόμαστε αγωνιστές νέους, παιδιά που να έχουν όραμα και έμπνευση στη ζωή τους∙ παιδιά που να έχουν μεράκι και να έχουν στόχους στην ζωή τους. Βέβαια αυτούς τους στόχους θα πρέπει να τους προβάλουμε κατά πρώτον πειστικά. Τα «μη» και τα «πρέπει» δεν ξέρω κατά πόσο ωφελούν στη διαπαιδαγώγηση και στη διαμόρφωση του χαρακτήρος ενός νέου ανθρώπου. Η καλύτερη διδασκαλία είναι το παράδειγμά μας.

Άρα λοιπόν εμείς οι μεγαλύτεροι θα πρέπει να κάνουμε τη ζωή μας τέτοια, ώστε με λιγότερα λόγια αλλά και με περισσότερο παράδειγμα να διδάσκεστε εσείς οι νέοι άνθρωποι. Να διδάσκεστε βλέποντας προσωπικότητες ολοκληρωμένες, ηθικές, με πνευματικότητα, με αγάπη στον Θεό και με αγάπη στον άνθρωπο. Άρα λοιπόν και η ερώτηση μάλλον σε εμάς τους μεγαλύτερους  πρέπει να γίνει  και η απάντηση πρέπει να είναι από εμάς. Να διορθώσουμε εμείς την ζωή μας έτσι ώστε να προσφέρουμε τους εαυτούς μας σε εσάς πρότυπα πραγματικά. Εσείς οι νέοι έχετε την ορμή της νεότητας, έχετε ανάγκη από πρότυπα και όταν εμείς δεν σας τα προσφέρουμε κατά τρόπο πειστικό και αληθινό τότε είμεθα απέναντί σας οφειλέτες. Αυτό το οποίον χρειάζεται στη ζωή μας είναι αυθεντικότητα, εντιμότητα,  ειλικρίνεια, πίστη στον Θεό και αγάπη στον άνθρωπο.

 

 

 

 

Ποιες είναι οι πρώτες σας εντυπώσεις από την νεολαία των Σερρών στο σύντομο χρονικό διάστημα που είσαστε μητροπολίτης μας

 

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος και πάρα πολύ ευτυχισμένος και δοξάζω τον Θεό. Το είπα από την πρώτη στιγμή που ήρθα εδώ στην πόλη και στην Μητρόπολη, ότι θεωρώ την εδώ παρουσία μου ως μια  ευλογία του Θεού ακόμη στη ζωή μου. Και κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνεται  μέσα μου αυτό το οποίο είπα εκείνη τη πρώτη μέρα.

Ο τόπος αυτός που είναι τόσο ευλογημένος από τον Θεό, κατοικείται από ανθρώπους ευγενείς, σεβαστικούς, με αγάπη στην εκκλησία  με αγάπη στον άνθρωπο.

Τι άλλο να ζητήσει ένας επίσκοπος από μία Μητρόπολη, από έναν τόπο, παρά μόνο να έχει τέτοιους ανθρώπους;

Το καύχημα και ο θησαυρός κάθε επισκόπου είναι ο λαός του Θεού. Όταν λοιπόν υπάρχει ένας τέτοιος λαός ο επίσκοπος είναι πολύ ευτυχισμένος και δοξάζει τον Θεό.