Εργαστήρι ζωγραφικής του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Αριστοτέλους 6, Σέρρες

Περνώντας το κατώφλι του εργαστηρίου ζωγραφικής του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. αντικρίζει κανείς μια κεφάτη παρέα νέων ανθρώπων, που ανάμεσα στα κουτιά με τα πλαστικά χρώματα και τους μουσαμάδες, κρατώντας επιδέξια ένα πινέλο στο χέρι, δίνουν στις σκέψεις τους και στα όνειρά τους ζωή και μορφή. Χρώματα φωτεινά, έντονα, επίμονα και άλλα πάλι σκούρα, μονότονα, όλα μοιάζουν να ξεπηδούν από τους πίνακες και να διεκδικούν δυναμικά μια ματιά επιδοκιμασίας, ένα μπράβο, μια ελπίδα, μια αναγνώριση, ένα βήμα προς την κοινωνική ένταξη.

Η  καλλιτεχνική δημιουργία και ειδικά η ζωγραφική χρησιμοποιείται από τους ψυχιάτρους και τους ψυχολόγους συστηματικά πια σαν θεραπευτική μέθοδος ψυχοθεραπείας ατόμων που πάσχουν από κάποια ψυχική ασθένεια. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά . Είναι σίγουρο ότι αν δεν αποκαλυφθεί η ταυτότητα του ζωγράφου, δεν μπορεί κανείς να υποψιαστεί ότι πρόκειται για άτομο με ψυχική διαταραχή. Η πρώτη σκέψη που κάνει κάποιος βλέποντάς τα είναι ότι πρόκειται για έργα παιδιών, γιατί εκείνο που τα χαρακτηρίζει είναι η αμεσότητα, η καθαρότητα των γραμμών και των χρωμάτων, τα ξεκάθαρα σχήματα που εκπέμπουν ένα κυρίαρχο μήνυμα. Η άνοιξη, η αγάπη, ο έρωτας,ο θάνατος, ο πόλεμος, έννοιες αφηρημένες που είναι δύσκολο να αποτυπωθούν στο μουσαμά ,ζωντανεύουν μ’ένα μοναδικό τρόπο χάρη στο ταλέντο και την πηγαία έμπνευση των αυτοδίδακτων ζωγράφων.

Η αξία των έργων αυτών είναι ανεκτίμητη γιατί είναι η κατάθεση  ψυχής κάποιων συνανθρώπων μας οι οποίοι, αποκλεισμένοι από το κοινωνικό σύνολο εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζουν, νιώθουν έντονα την απομόνωση ,την μοναξιά και την απόρριψη ακόμη και  από το στενό τους περιβάλλον.

Η δουλειά αποτελεί για κάθε άνθρωπο απαραίτητη προϋπόθεση για ευτυχία. Τα παιδιά του εργαστηρίου του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ., λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζουν και της δομής της κοινωνίας μας αδυνατούν να εργαστούν ή έστω να απασχοληθούν κάπου. Στο εργαστήρι ζωγραφικής , καθώς και στα άλλα τμήματα που λειτουργούν  καθημερινά στις εγκαταστάσεις του συλλόγου, βρίσκουν τους φίλους τους, συζητάνε  για την επικαιρότητα, για τα προβλήματά τους, την ασθένεια τους, ξορκίζουν τους φόβους τους και κάνουν όνειρα για τι μέλλον. Σ’ένα φιλικό περιβάλλον, χαλαρά, ήρεμα, με την ανεκτίμητη καθοδήγηση και συμπαράσταση του κ. Γκένιου Ανδρέα, εθελοντή και φίλο του συλλόγου, εκφράζουν τα συναισθήματά τους μέσα από τα χρώματα. Όπως ομολογούν τα ίδια τα παιδιά , αλλά και όπως βεβαιώνει και ο δάσκαλός τους,η ζωγραφική τα βοηθάει να βάλουν κάποια όρια στον εαυτό τους. Εξασκούνται στην αυτοπειθαρχία, την συνεργασία, ανταλλάσσουν απόψεις πάνω στα έργα τους, κάνουν κριτική και επιλέγουν πάντα ένα ,το καλύτερο. Μαθαίνουν έτσι να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον, να δέχονται την καλοπροαίρετη κριτική και να βάζουν στόχους. Αλλά πάνω από όλα, δημιουργούνται στενές  φιλικές σχέσεις μεταξύ τους που δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να τις αναπτύξουν με άλλους ανθρώπους. Τέλος, η επιβράβευση των έργων τους από τον υπεύθυνο δάσκαλο και τα μέλη της ομάδας είναι πολύ σημαντική επειδή ο «δημιουργός» παύει πια να είναι ο «ασθενής» και γίνεται ένας άνθρωπος με ξεχωριστές ικανότητες.

Ο στόχος της Ψυχιατρικής είναι η αποκατάσταση και η επανένταξη των ατόμων με ψυχική διαταραχή στο κοινωνικό σύνολο καθώς και  η βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους. Η καλλιτεχνική δημιουργία αποτελεί ένα δρόμο για την επίτευξη αυτού του στόχου. Είναι απαραίτητο όμως αυτό το δημιουργικό έργο να βγει έξω από τους τοίχους του μικρού εργαστηρίου, να γίνει έγκυρη και επιστημονική ενημέρωση του κόσμου, ώστε σιγά –σιγά το «στίγμα» που καταδικάζει πολλούς συνανθρώπους μας στον κοινωνικό αποκλεισμό να ξεπεραστεί, γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή.

Θεοχαρίδου Αντωνία