ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΟΥΝΤΙΑΔΗΣ

(Διατηρήθηκαν οι τίτλοι των κειμένων καθώς και η ορθογραφία και η σύνταξη της εποχής)

Α. Ο φιλομαθής και πολυμαθής Σερραίος Ιερομόναχος

Γεννήθηκε στο Νέο Σούλι (Σουμπάσκιοΐ) Σερρών το 1876. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο σχολείο του χωριού του από τον φημισμένο δάσκαλο γερο - Κων/νο Ζαγορίτη. Σε ηλικία 17 ετών εγκατέλειψε τα εγκόσμια και κατέφυγε στη Μονή του Τιμίου Προδρόμου Σερρών όπου και μαθήτευσε στην τότε ακμάζουσα σχολή της Μονής (ισότι μη μέσης εκπαίδευσης). Έχοντας διδάσκαλο τον λόγιο ιερομόναχο Χριστόφορο τον Προδρομίτη ο οποίος υπήρξε συνάμα και πνευματικός του πατέρας. Τον Ιούνιο του 1917 όντας ιερομόναχος μετά την κατάληψη της μονής από τους Βουλγάρους συνελήφθη και μεταφέρθηκε σαν όμηρος πολέμου στην Στάρα Ζαγορά της Βουλγαρίας όπου παρέμεινε 15 μήνες μέχρι τον Οκτώβριο του 1918. Κατά τη διάρκεια της ομηρίας του ασχολήθηκε με τη μελέτη και έρευνα της βυζαντινής μουσικής από σλαβικά μουσικά κείμενα βυζαντινής μουσικής. Μετά την επιστροφή του από την εξορία και μέχρι το 1925 παρέμεινε κλεισμένος κυριολεκτικό στο μοναστήρι του Προδρόμου προσπαθώντας να νοικοκυρέψει την βιβλιοθήκη της μονής και παράλληλα να τακτοποιήσει τη σκορπισμένη αλληλογραφία της μονής πρωτοκολλώντας, ταξινομώντας και καταγράφοντας ότι έγγραφο έμεινε από την βουλγαρική λαίλαπα. Κατά περιόδους, επισκέπτονταν την γενέτειρα του, το Νέο Σούλι και πάντοτε για να εκμαιεύει πληροφορίες γύρω από τη λαογραφία και την ιστορία της περιοχής των Σερρών.

Κατά την περίοδο της βουλγαρικής κατοχής 1941-1944 όταν και πάλι κατελήφθη η μονή από τους Βούλγαρους, διώχθηκε μαζί με άλλους μοναχούς και κατέφυγε στην Ιερά Μονή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας όπου υπηρέτησε ως ιεροψάλτης και ηγούμενος της μονής. Παράλληλα προσέφερε υπηρεσίες δάσκαλου στην εκεί λειτουργούσα ιερά εκκλησιαστική σχολή. Μετά την απελευθέρωση επανήλθε στην έδρα του (Ιερά Μονή του Τιμίου Πρόδρομου) η οποία όμως μονή όπως και παλιότερα βρέθηκε λεηλατημένη από τους πνευματικούς θησαυρούς της. Μη δυνάμενος να βλέπει τον κατεστραμμένο χώρο που με τόσο πάθος αγάπησε και υφιστάμενος τις συνέπειες του εμφυλίου πολέμου, με άδεια του τότε μητροπολίτου Σερρών Κωνσταντίνου Μεγγρέλη και ύστερα από πρόσκληση του εθνικοθρησκευτικού συλλόγου Σερρών Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ήλθε στις Σέρρες και εγκαταστάθηκε σε οικίσκο του εξωκκλησίου της Αγίας Παρασκευής όπου είναι και η έδρα του συλλόγου Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ. Στην Αγία Παρασκευή παρέμεινε περίπου τρία χρόνια (1947-1950) και υπηρέτησε ακούραστα σαν εφημέριος ναού, σαν πνευματικός  εξομολόγος και σαν μουσικοδιδάσκαλος. Ομολογουμένως η περίοδος αυτή υπήρξε μια από τις γονιμότερες στην πνευματική του καριέρα. Επανήλθε στην Μονή του Τιμίου Προδρόμου όπου και παρέμεινε μέχρι το 1965 οπότε και απέθανε ξαφνικά σε ηλικία 89 χρονών και έχοντας σώας τας φρένας και όλες τις αισθήσεις του σε εφηβική κατάσταση.

Ο Γαβριήλ Κουντιάδης πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του ανάμεσα στο κελί του και στην πλούσια βιβλιοθήκη της μονής του Τιμίου Προδρόμου προτού λεηλατηθεί από τους Βουλγάρους. Είναι ο μόνος μοναχός που κατέγραψε τα πολύτιμα κείμενα, ταξινόμησε τους κώδικες της μονής, τα χρυσόβουλα και τα ειλητάρια της βιβλιοθήκης από τη θέση του βιβλιοθηκάριου και του γραμματέα της μονής, θέσεις τις οποίες με πάθος υπηρέτησε. Το πνευματικό έργο του προδρομίτη γέροντα υπήρξε ποταμός σοφίας και επιμονής. Δυστυχώς λόγω δυσμενών συγκυριών έμεινε ανέκδοτο και χάθηκε. Ο ίδιος σύρθηκε στην ομηρία στην Στάρα Ζαγορά της Βουλγαρίας όπου κρατήθηκε για 15 μήνες. Σε όλη του τη ζωή προσφιλή αντικείμενα μελέτης, έρευνας και γραφής υπήρξαν η λαογραφία, η ιστορία, η αρχαία και εκκλησιαστική γραμματολογία και η πλουσία βυζαντινή μουσική. Το πνευματικό του έργο, διατήρησε σε υψηλή στάθμη και την πνευματικότητα της ιεράς μονής. Τα λίγα έργα που διασώθηκαν με λίγα λόγια είναι τα παρακάτω:

1) Η  ΕΝ ΣΕΡΡΑΙΣ  ΔΙΔΑΞΑΝΤΕΣ  ΠΡΟ ΤΟΥ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΦΩΤΙΑΔΟΥ. Ιστορική   μελέτη,   που  δημοσιεύτηκε  στην  εφημερίδα   ΠΡΟΟΔΟΣ   των   Σερρών στις 9/11/38 και κατέστη για τους κατοπινούς   μελετητές της σερραϊκής παιδείας πηγή ανεκτίμητων πληροφοριών   (Ιστορία Σερρών Π.  Πέννα σελ.  410).

2) ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ   ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΙ ΤΗΣ  Ι.Μ. ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ  ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΕΡΡΩΝ. Η πρώτη έκδοση έγινε στην Θεσσαλονίκη  το  1922. Το  1960 επανεκδόθηκε  με περισσότερα στοιχεία για την  ιστορία της  μονής  (1270 έως το   1956) και με τον τίτλο «ΣΥΝΤΟΜΟΣ   ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΙΣΙΣ  ΤΗΣ  Ι.Μ. ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΕΡΡΩΝ». Και   αυτό   το βιβλίο   υπήρξε  πολύτιμος  σύντροφος  για όλους  τους ασχοληθέντες με την ιστορία των Σερρών  (Π.  Πέννας,  Γ.  Καφταντζής κ.α.)

3) ΛΕΥΚΩΜΑ ΤΟΥ  ΣΟΥΜΠΑΣΚΙΟΪ.  Βιβλίο   που  εκδόθηκε  το   1925  στη Θεσσαλονίκη από τις εκδόσεις   Ιωάννου  Κουμένου  με δαπάνες των εντίμων και  φιλοκάλων Σουμπασκιωτών, Β. Γραμμένου και Αθ. Μπέγου. Ιστορικολαογραφικό έργο πολύτιμο.

4) ΑΙ   ΔΙΠΛΑΙ   ΚΑΤΑΒΑΣΙΑΙ   ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ   ΚΑΙ   ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ. Εκδόθηκε στις αρχές του   1959 στις Σέρρες.  Είναι πράγματι πρωτότυπο και περιλαμβάνει  το   κείμενο των Διπλών   Καταβασιών   που   αποτελούν     και   λαμπρά μνημεία της εκκλησιαστικής μας ποίησης,  την εξήγηση στην Νεοελληνική των κειμένων,  με προλεγόμενα και  επιλεγόμενα, σχόλια για  τους δημιουργούς των  Καταβασιών,  τους κορυφαίους εκκλησιαστικούς   υμνωδούς Κοσμά τον Μελωδό και Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Το έργο είναι πολύ χρήσιμο για τους ανθρώπους της Εκκλησίας αλλά και για κάθε φιλομαθή χριστιανό.

5) Ο   ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ  ΘΡΗΝΟΣ.   Έκδοση   επιμελημένη από   τις τυπογραφικές εγκαταστάσεις    του Μιχ.  Τριανταφυλλίδη    στη Θεσσαλονίκη το    Νοέμβριο   του 1936. Στην έκδοση αυτή ο συγγραφέας προδρομίτης  ιερομόναχος Γαβριήλ,  κάνει κάτι πολύ τολμηρό και προοδευτικό για την εποχή του. Επειδή τα άσματα εν γένει   της Εκκλησίας μας, μέχρι τα μέσα της παρελθούσης εκατονταετηρίδας, εθεωρούντο έργα πεζά, έτσι και τα εγκώμια σαν πεζά βρίσκονταν σε όλες τις εκδόσεις τον Τριωδίων μέχρι  και σήμερα.   Γι' αυτόν τον λόγο ακριβώς, πολλές ανωμαλίες παρουσιάζονται σε μερικά εξ' αυτών ιδίως όταν ψάλλονται και προπάντων σε τροπάρια της δεύτερης  στάσης των εγκωμίων  (Αξιον Εστί). Για να αρθούν λοιπόν οι παραπάνω ανωμαλίες και για να καταστούν τα εγκώμια όσο το δυνατόν πιο ομαλά και εύρυθμα στους ψάλλοντες, έκρινε σωστό ο γέροντας Γαβριήλ να γράψει τους στίχους των εγκωμίων με μετρημένες συλλαβές όπου σε μερικά σημεία αφαιρεί περιττές συλλαβές ή λέξεις και σε άλλα σημεία προσθέτει ή μεταθέτει μερικές ό,που το μέτρο το απαιτεί. Έτσι τα εγκώμια, έγινε κατορθωτό να ψαλλούν από οποιονδήποτε εύκολα και εύρυθμα. Πρέπει ακόμα να σημειώσω, ιδιαίτερα για τους γνώστες της βυζαντινής μουσικής, ότι τα εγκώμια έχουν τονιστεί με χαρακτήρες βυζαντινής μουσικής σε σύντομο και αργό μέλος και έχουν πλουτιστεί με σχόλια, παρατηρήσεις, επεξηγήσεις και ιστορικά πολύτιμες πληροφορίες. Ήδη ο νυν σεβασμιότατος μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ.κ. Μάξιμος διατύπωσε την υπόσχεση να επανεκδώσει το πολύτιμο αυτό κείμενο.

6) Η  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Πως πρέπει να ζει και ποια καθήκοντα έχει. Πρόκειται για ομιλίες σε συνέχειες που έγιναν κατά τον μήνα Μάιο του 1948 από του βήματος της αιθούσης του εν Σέρραις Ιερού Ναού της Αγίας Παρασκευής κατ' έγκριση του θρησκευτικοεθνικού συλλόγου Σερρών «Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ». Το έργο εκδόθηκε στις 20 Μαρτίου του 1957 στις Σέρρες και για το οποίο ο συγγραφέας στον πρόλογο του παραδέχεται «πως για να αναγεννηθεί και να ακμάσει μια χώρα, για να προοδεύσει ένα έθνος ή ένας λαός,  μπορούν  βεβαίως πρός τούτο να συντελέσουν και πολλοί άλλοι παράγοντες, αλλά ο συντελεστικότερος  από όλους είναι  η  οικογένεια».

7) ΜΟΥΣΙΚΟΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΝ. Πρόκειται για δίτομο βιβλίο βυζαντινής μουσικής πεντακοσίων εβδομηντατριών σελίδων. Εκδόθηκε ο πρώτος τόμος το 1941 στην Αθήνα και ο δεύτερος τόμος από το τυπογραφείο της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους το 1935. Η μουσική αυτή έκδοση, μνημειακή και μνημειώδης, περιέχει για τους ιεροψάλτες τα μουσικά μαθήματα από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι της Κυριακής των Αγίων Πάντων μαθήματα που ο προδρομίτης γέροντας εφρόντισε να μην απομακρύνονται καθόλου κατά την γραφή και το μέλος από τα αρχαιοπαράδοτα έργα των διαπρεπών της εκκλησίας μουσικοδιδασκάλων, διότι υπήρξε όπως ομολογεί στον πρόλογο του ο «φίλος δε και οπαδός ου μόνον της βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής αλλά και του αρχαιοπρεπούς και σοβαρού εκκλησιαστικού ύφους».

Η σημασία του έργου για την εποχή που εκδόθηκε και με τις οικονομικοτεχνικές δυνατότητες που υπήρχαν αποκτά σήμερα μεγαλύτερη αξία αν αναλογιστεί κανείς πως την περίοδο 1930-1940 η βυζαντινή μουσική δεν παρουσίασε καμιά εκδοτική έξαρση τουλάχιστον στην Ελλάδα και επίσης η σημασία του έργου γίνεται ακόμη πιο ολοκληρωμένη γιατί η εκδοτική αυτή προσπάθεια έγινε κάτω από μεγάλες οικονομικές και πνευματικές θυσίες. Η έκδοση του Μουσικού Πεντηκοσταρίου έχει προ πολλού εξαντληθεί και ευχής έργον θα ήταν να βρεθούν χρηματοδότες για την επανέκδοση του. Τα μουσικά μαθήματα που περιέχονται σε αυτό δείχνουν τον άφθονο πλούτο της βυζαντινής μουσικής, την πληρότητα της μουσικής γραμμής και την πιστότητα του απαράμιλλου πατριαρχικού ύφους των μαθημάτων. Η μουσική αυτή έκδοση αποτελεί ολοκληρωμένο πνευματικό δημιούργημα αλλά είναι ένα μόνο μικρό μέρος από την μεγάλη ανέκδοτη μουσική παρουσία του Γ. Κουντιάδη που δυστυχώς και αυτή χάθηκε.

Β. ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΗ ΣΤΟΙΧΕΙΑ  ΠΑ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ  ΚΑΙ   ΑΝΘΡΩΠΟ   ΓΑΒΡΙΗΛ   ΚΟΥΝΤΙΑΔΗ

Όσοι είχαν την θεία τύχη να τον γνωρίσουν, διαπίστωναν με έκπληξη και θαυμασμό, πως εκείνος «ο βραχύς το δέμας» άνθρωπος είχε ένα τεράστιο πνευματικό ανάστημα και ζωηρότατες πνευματικές ανησυχίες. Με ενδιαφέρον που έφτανε πολλές φορές τον θείον έρωτα, μιλούσε ώρες ολόκληρες για της λαογραφικές παραδόσεις, για άγνωστα σε μας ιστορικά ντοκουμέντα της περιοχής των Σερρών και ανέτρεχε κάθε τόσο στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Μπορούσε κανείς να τον ακούει εκεί στο παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής στις Σέρρες να μιλάει για δασκάλους που δίδαξαν, για λόγιους που ήκμασαν, για συγγραφείς τις μαρτυρίες των οποίων ξετρύπωνε από ποικίλα συγγράμματα.

Του άρεσε ιδιαίτερα να συζητά με μαθητές του γυμνασίου και να τους κάνει πατρικές παραινέσεις. Δεν παρέλειπε επάνω στη ζωηρότητα του διαλόγου, να τους δοκιμάζει στην ορθογραφία και στην μετάφραση των κειμένων από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Μπορώ δε να πω αδίστακτα πως ενώ όλα αυτά γινόταν στο πόδι και αθόρυβα, το αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων υπήρξε ουσιωδέστατο και πολύ ωφέλιμο. Την εποχή 1948-1950, όταν το κίνημα των κατηχητικών σχολείων ήταν ανθηρό, πολλοί μαθητές είχαν την χρυσή ευκαιρία να ακούν τον γέροντα πατέρα Γαβριήλ και να ωφεληθούν τα μέγιστα από τις γνώσεις και την απέραντη σοφία του. Πολλοί μαθητές τότε ασκήθηκαν συστηματικά στην ορθογραφία και την πιστή μετάφραση των αρχαίων κειμένων και αρκετοί κατάφεραν να μετατρέπουν τον ορθό λόγο των αρχαίων κειμένων σε πλάγιο λόγο και τανάπαλιν και ία αποκτήσουν γενικά γνώσεις υψηλού επιπέδου που σήμερα διδάσκονται και αποκτούνται στις Φιλοσοφικές σχολές των πανεπιστημίων.

Ο Γαβριήλ Κουντιάδης ήταν άνθρωπος πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη και η λεπτότητα του πνεύματος του κατέληγε πάντοτε στη δημιουργία ευφυολογημάτων. Ιδιαίτερα του άρεσε να κάνει γραπτά λογοπαίγνια τα οποία και κατέγραψε τόσο στον πεζό όσο και στον έμμετρο λόγο. Η μεγάλη του αδυναμία ήταν να παρά δίνει γυμνάσματα και ασκήσεις από την Γραμματική και το Συντακτικό στους ακροατές μαθητές του. Καταγράφω μερικές αναμνήσεις. Μια μέρα μου υπαγόρευσε συλλαβιστικά να γράψω το: («Ιωάννης ον φιλεις ποσο μάλλον ταχυνον») και μου είπε να το μεταφράσω στην καθομιλουμένη γλώσσα. Φυσικά αυτό κατέστη αδύνατον, γιατί όπως το έγραψα εγώ δεν έβγαινε νόημα. Το σωστό ήταν και το παραθέτω: «Εϊ -ωά -νησσών -φιλείς -πόσο -μάλλον -τα -χηνών» που εύκολα μεταφράζεται.

Άλλοτε πάλι μας συνιστούσε να κάνουμε μια περιγραφική έκθεση της οποίας όλες οι λέξεις να αρχίζουν από το ίδιο γράμμα, σύμφωνο ή φωνήεν, ώστε να έχουμε παρήχηση, π.χ. «Μια μέρα μια μάνα μ' ένα μικρό μωρό μάζευε μανιτάρια μ' ένα μακρύ μαχαίρι». Την ίδια παρήχηση μας συνιστούσε να βρούμε και σε εκκλησιαστικά κείμενα π.χ. «...και την ποθεινήν πατρίδα παράσχουμοι παραδείσου πάλιν, ποιών πολίτην με». από την νεκρώσιμη ακολουθία παρήχηση του «Π».

Μερικές φορές έπαιζε με γνωμικά, παροιμίες που διαβάζονταν το ίδιο τόσο κατά την ορθή φορά όσο και κατά την ανάστροφη (καρκινική γραφή) π.χ. «Νίψον ανομήματα μη μονάν όψιν». Διέθετε δε μέρες και νύχτες να γεμίζει τετράδια ολόκληρα από τέτοια κείμενα. Αφιέρωνε πολύ χρόνο για να μεταφέρει από την αρχαία στην καθομιλουμένη γλώσσα, τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τα μελωδήματα των υμνωδών της Εκκλησίας μας και των μεγάλων πατέρων και ιεραρχών. Το αποκορύφωμα αυτών ήταν η συγγραφή του βιβλίου «ΚΑΤΑΒΑΣΙΑΙ» όπως προανέφερα. Ο Προδρομίτης γέροντας Γαβριήλ κοσμούσε πάντοτε τα χειρόγραφα του με σκίτσα από εκκλησιαστικά θέματα, κάτι ανάλογο με τους επίτιτλους που βρίσκουμε στα αρχαία εκκλησιαστικά χειρόγραφα.

Ποτέ δεν έγραφε απευθείας σε τετράδιο ή βιβλίο αλλά σε στιγμές έμπνευσης έγραφε πρόχειρα και γρήγορα σε χαρτιά και λαδόκολλες της εποχής εκείνης και κατόπιν αφού τα μελετούσε προσεκτικά και τα διόρθωνε τα μετέφερε στο «καθαρό». Και κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό, πάντοτε έγραφε όρθιος μπροστά σε ένα ψηλό τραπέζι  δίδασκε ή συζητούσε όρθιος και έτρωγε όρθιος μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Διέθετε απεριόριστη σωματική ακμή και πνευματική διαύγεια μέχρι τον θάνατο του.

Υπήρξε άριστος γνώστης της βυζαντινής μουσικής, σοβαρός μελετητής των παλαιών επιφανών δασκάλων της βυζαντινής μουσικής, αλλά και σπάνιος μουσικοδιδάσκαλος. Δεν διέθετε βέβαια φωνητικό τάλαντο αλλά ότι δίδαξε το έκανε με πολλή αγάπη και πάντοτε αφιλοκερδώς. Επέμενε μετά φορτικότητος στην πιστή εκτέλεση των μουσικών θέσεων και δεν δίσταζε να δίνει και καμιά ψιλή καρπαζιά αν κάποιος μαθητής δεν εκτελούσε όπως έπρεπε τα διαστήματα, τις φθορές και τα ποικίλα σημεία ποιότητος, που υπάρχουν σε κάθε μουσικό μάθημα. Μαθητές του υπήρξαν κατά καιρούς γνωστοί ιεροψάλτες, όπως ο αείμνηστος Σπύρος Μαϊδανόζογλου, Χρήστος Τσιμιρίκας, Θεοφάνης Μπέγος, Γρηγόρης Παπακωνσταντίνου κ.α

Προκειμένου να γίνουν κτήμα των μαθητών του τα διάφορα μουσικά γυμνάσματα, χρησιμοποιούσε απλά δημοτικά τραγούδια σε νότες βυζαντινής μουσικής, πράγμα που διευκόλυνε αφάνταστα τον μαθητή και ήυξανε το ενδιαφέρον του. Άλλοτε πάλι επειδή υπήρχε ο φόβος ο μαθητής να ξεχάσει ορισμένους στίχους από τους εκκλησιαστικούς ύμνους π.χ. τα προσόμοια, που ήταν γραμμένα στην βυζαντινή γλώσσα, έπλαθε ποιήματα στα ίδια μέτρα των προσομοίων αλλά στην δημοτική, γλώσσα, με ποικιλία σύγχρονων θεμάτων που αναφέρονταν στους ψάλτες των Σερρών, στους μικρούς μαθητές της βυζαντινής μουσικής, σε νουθεσίες και παραινέσεις..

Έτσι οι  μαθητές του  σοφού  μουσικοδασκάλου έψελναν τραγουδώντας  μουσικούς ύμνους στη γλώσσα που  μιλούσαν και με θέματα πολύ γνωστά σ' αυτούς. Αντί να μάθουν π.χ.  οι  μαθητές του το εκκλησιαστικό προσόμοιο «ο εξ Υψίστου κληθείς ουκ  απ' ανθρώπων....»,  με λέξεις και  έννοια δύσκολη,   μάθαιναν το  μέλος του προσομοίου στα ίδια μουσικά μέτρα αλλά με ποίημα στην καθομιλουμένη. Έτσι έψαλλαν το παραπάνω προσόμοιο με  το παρακάτω ποίημα που σκάρωσε ο ταλαντούχος μουσικοδιδάσκαλος:

Μέσα στα Σέρρας τους  πάντες κατεφραίνει

ο ψάλτης Μενέλαος ο Παπαδόπουλος

με την γλυκειάν και βροντώδη τε φωνήν που έχει

και με το ύφος το σοβαρότατον

εντόνως και  εύρυθμα με μελωδίαν τερπνήν

και με κατάνυξιν ένθερμον προφέρει πάντα

τα μουσικότατα μελωδήματα.

Έχει προς τούτοις και συμψάλλοντας νεαρούς μαθητές  κανονάρχας τε

τον Σιβρήν Ιωάννην και τον Νίκον τον Μπαλάνον τε

Έτσι οι μαθητές του μπαίνοντας στο ίδιο πνεύμα και στυλ γραφής άρχισαν και αυτοί να γράφουν έμμετρα. Χαρακτηριστικό είναι το κείμενο που έγραψε μια ομάδα μαθητών του από το Νέο Σούλι όταν ο γέροντας δάσκαλος τους παρέδωσε το βιβλίο του «ΟΙ ΚΑΤΑΒΑΣΙΑΙ». Το έμμετρο αυτό δημοσιεύτηκε στην τελευταία σελίδα του βιβλίου που εκδόθηκε το 1959 στις Σέρρες και μεταξύ των άλλων αναφέρει :

... και το νέον αυτόν έργον που θα γίνει και βιβλίον

πολύ χρήσιμον θα είναι για ημάς τους Μαθητάς του

... και γ' αυτό καθήκον έχουν οι καλοί ιεροψάλται,

να τας ψάλλουν όπως πρέπει, με κατάνυξιν θερμήν των.

30 Ιανουαρίου 1959

Οι μαθητές του εις την ψαλτικήν από το Νέον Σούλι

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝ)ΝΟΥ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΜΠΕΓΚΟΣ

ΣΤΕΡΠΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

ΗΡΑΚΛΗΣ ΠΑΝΤΣΙΟΥΚΑΣ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

(Σέρρες 1989)

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ

(Ιατρός  Παθολόγος)

Προσαρμογή εργασίας:

Αθανασιάδης Αθανάσιος

athanasiadi@sch.gr