ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΙΝΑΞΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ

  Ένα

  Δράμα έγινε το βράδυ στο σπίτι του Νικολάου Γκουρέκου. Ο 15χρονος Στέλιος - γιος του Νικολάου Γκουρέκου- δεν πήρε καλούς βαθμούς και όταν επέστρεψε στο σπίτι το βράδυ ο πατέρας του, τον μάλωσε. Μετά τον καυγά ο μαθητής έτρεξε στο σαλόνι, άρπαξε την καραμπίνα του πατέρα του και… αυτοκτόνησε!!! (Είδηση από τις εφημερίδες)     

Τι ήταν αυτό που οδήγησε σ’ αυτή πράξη τον μαθητή; Ποιος έφταιγε οι γονείς, οι καθηγητές του ή ο ίδιος;

  Η περίπτωση του άτυχου μαθητή δεν είναι η μοναδική. Κάθε χρόνο σχεδόν, τέτοια ή παρόμοια περιστατικά σε μαθητές. Για ποιο λόγο όμως; Τι φταίει; Γιατί φτάνουν σ’ αυτό το σημείο αυτά τα παιδιά;

  Η γνώμη μου είναι ότι, οι βαθμοί που παίρνει ο κάθε μαθητής, από τους καθηγητές, για μεν τους αριστούχους είναι να επιβραβευθεί η προσπάθεια τους και να νιώσουν μεγάλη ευχαρίστηση και περηφάνια, διότι χάνουν μεν πολλές ώρες από το παιχνίδι τους, με το διάβασμα και τις διάφορες σχολικές εργασίες που κάνουν στο σπίτι. Ανταμείβονται όμως στο τέλος με τους βαθμούς που παίρνουν και έτσι θα συνεχίσουν ξανά με όρεξη το διάβασμα.

  Για τους μέτριους μαθητές, η βαθμολογία τους δίνει κίνητρα να προσπαθήσουν περισσότερο, για να μπορέσουν να φτάσουν τους πρώτους.

  Για την τρίτη κατηγορία των μαθητών, έχω να πω ότι, θα πρέπει να προσπαθήσουν πάρα πολλή και να μην ρίχνουν την τσάντα τους σε μια γωνία και να την θυμούνται το πρωί πάλι που πάνε σχολείο

  Αυτή τη σημασία έχει λοιπόν η βαθμολογία από τους καθηγητές μας, με λίγα λόγια θέλουν να μας βοηθήσουν να σκεφτούμε για το καλό μας.

  Υπάρχουν όμως και μαθητές που ενώ έχουν καλούς βαθμούς, στη συνέχεια τα παρατούν και πέφτουν από τα σύννεφα, όταν στο δεύτερο τρίμηνο π.χ., βλέπουν τι διαφορά έχουν οι βαθμοί τους. Σ’ αυτή τη περίπτωση, όπως και για τους μαθητές που δεν προσπαθούν καθόλου, επόμενο είναι οι γονείς να μην είναι ευχαριστημένοι, γι’ αυτό πολλές φορές, πάντα για το καλό των παιδιών, θα πουν και μια κουβέντα παρά πάνω ή και θα μαλώσουν ακόμη και τα παιδιά τους, αλλά καμία φορά και με κανέναν τρόπο δε θέλουν το κακό τους. Γι’ αυτό τα παιδιά θα πρέπει να σκέφτονται πιο λογικά και όχι όπως ο 15χρονος Στέλιος, διότι αλίμονο αν το κάθε παιδί μετά το μάλωμα από τους γονείς του, έστω και για τους κακούς βαθμούς που παίρνει, αυτοκτονεί! Πως θα βγούμε αργότερα στην κοινωνία και πως θα αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και τα πολλά προβλήματα της, όταν με το παραμικρό απελπιζόμαστε;

             Φεβρουάριος 1989

Φανή Σμύρη

Β’ τάξη